Pierre-Louis Flouquet

Pierre-Louis Flouquet werd op 21 februari 1900 in Parijs geboren. Vanaf 1910 woonde hij in Brussel, waar hij tijdens de Eerste Wereldoorlog aan de Academie voor Schone Kunsten studeerde. Hij leerde er René Magritte kennen, met wie hij een atelier deelde. Flouquet verwierf bekendheid in modernistische milieus door werken die een nieuwe geest uitademden, op de grens tussen kubisme en futurisme. In 1920 kwam hij tot de abstracte kunst. De schilderijen die hij maakte, speelden met vormcontrasten, waarbij cilinders tegenover vlakken werden geplaatst. Hij verkeerde in de avant-gardekringen van Brussel, Antwerpen en Parijs. In 1922 richtte hij samen met de dichter Pierre Bourgeois, de architect Victor Bourgeois, de kunstschilder Karel Maes en de musicus Georges Monier het weekblad 7 Arts op. Nadat hij een van de meest in het oog springende leiders van de “Plastique pure” of “Zuivere Beelding” was geworden, stelde hij regelmatig tentoon in het buitenland. Pierre-Louis Flouquet maakte talrijke portretten in inkt van zijn tijdgenoten of sneed ze uit in linoleum. Hij had een voorliefde voor een extreme stilering van de menselijke figuur in abstracte en dynamische decors. Na 1930 gaf hij de schilderkunst op en wijdde zich aan schrijven en journalistiek. Dankzij de poëzie kon hij zijn spirituele dorst lessen en blijk geven van een uitzonderlijk altruïsme. De dichter die hij geworden was, groeide uit tot de hevigste verdediger van de moderne poëzie dankzij het Journal des Poètes, waarvan hij aan het hoofd stond. Hij publiceerde 21 dichtbundels en richtte samen met Arthur Haulot de Poëziebiënnale van Knokke op. Hij wierp zich tevens op als verdediger van de moderne architectuur door zijn medewerking aan het tijdschrift Bâtir. Hij overleed in Dilbeek in 1967.