Pierre Caille

Pierre Caille werd op 11 januari 1911 in Doornik geboren. Vanaf de leeftijd van 14 jaar maakte hij tekeningen en gouaches. Na zijn ontgoochelingen over de cursus beeldhouwkunst aan de Academie van Doornik, en later over de afdeling reclame in La Cambre (ter Kameren), koos Pierre Caille voor keramiek, onder impuls van Henry Van de Velde, die ervoor zorgde dat hij in 1937 kon deelnemen aan de tentoonstelling Arts et Techniques in Parijs. Hij schreef zich in voor de afdeling keramiek aan La Cambre (ter Kameren), die hij later, van 1949 tot 1976, zelf zou leiden. Hij omringde zich met een opmerkelijke vriendenkring: Edgar Tytgat, Charles Leplae, Georges Grard, Jean Brusselmans en Paul Delvaux. Hij voelde zich aangetrokken tot de volkskunst. Zijn ontmoeting met James Ensor was een onvergetelijke gebeurtenis. Zijn keramiekwerken namen een vrolijkere, humoristische vorm aan. Daarnaast kreeg hij ook een bestelling voor een monumentaal werk dat bedoeld was voor het Belgisch paviljoen op de wereldtentoonstelling van New York in 1940. Vanaf 1942 begon hij juwelen te vervaardigen. Hij was bijzonder gefascineerd door speelgoed. Hij begon een reeks vormen te maken die aan insecten deden denken, waardoor hij opnieuw uitkwam op de beeldhouwkunst en daar zijn eigen taal terugvond. Omstreeks het midden van de jaren 1950 genoot Pierre Caille algemene faam, ook internationaal. Zijn bronzen beeldhouwwerken werden in 1962 op de Biënnale van Venetië tentoongesteld. Later ging hij hout gebruiken, dat hij met lakverf beschilderde. In het begin van de jaren 1970 begon Pierre Caille schilderijen te maken. Zijn doeken handelden over utopische situaties en beeldden veelkleurige en grijnzende families van personages en dieren af. Hij slaagde erin om tot een echte wisselwerking te komen tussen de diverse disciplines, waarbij de nadruk op lineaire stilering lag. In het metrostation Kruidtuin in Brussel stelt een werk van hem de voortstappende reizigersmassa voor. Hij overleed op 24 oktober 1996.

www.pierrecaille.be