Lismonde in de Didier Devillez Gallery, Brussel
Spreken van Lismonde (1908-2001), we onmiddellijk denken aan de ontwerper, de kunstenaar zwart en wit dat in het artistieke landschap door bewonderenswaardige grote houtskooltekeningen, eerst figuurlijk werd opgelegd, leidde, van 1958, op weg naar abstractie. Maar een ander facet van zijn kunst zou tegelijkertijd een Lismonde van kleur onthullen als lyrische abstractie. Ten eerste waren er tekens, die in 1960 plaatsvonden, bijna toevallig. Tijdens zijn tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam, werd de kunstenaar gevraagd om kleine formaten om de ophanging in balans te brengen. Omdat hij er geen had, begon Lismonde op het papier te gooien, met een snelle beweging van het penseel en als een soort actiefilm in miniatuur, inktvlekken van China. Deze nieuwe gebarentaal zou hem dan dienen voor andere prestaties. In 1962, het jaar waarin het Nationaal Museum voor Moderne Kunst in Parijs verwierf een grote houtskool, de kunstenaar gemaakt van deze nieuwe grafische afbeeldingen, zijn eerste wandtapijten, in opdracht van de Koninklijke Bibliotheek. Hetzelfde jaar opnieuw had hij harsen op aluminium, waarmee hij ongeveer twintig Aluchromies maakte die ook betrekking hadden op gebarenabstractie (er werd een serie in gebruik genomen voor de Trans Europe Express). In de loop van de game lanceerde Lismonde kort daarna in een reeks kleine composities net als gebaren, deze keer met de gouache. Ongetwijfeld waren ze tegelijkertijd een onderzoeksmiddel voor mogelijke wandkleden. Deze vijftig bewonderenswaardige gouaches, die dateren uit de vroege jaren ’60 en nooit de kunstenaar uitgelegd, hier eindelijk gepresenteerd in een tentoonstelling die fans zullen introduceren een ongekend Lismonde, een kleur Lismonde.
Serge Goyens de Heusch
Tentoonstelling :
19.01 – 16.02.2019
Delen op